Uit een recente uitspraak van het Hof Arnhem-blijkt nog maar eens het belang om uiterlijk op het moment van uitbetaling of verstrekking te bepalen of de vergoeding of verstrekking aan de werknemer als eindheffingsbestanddeel wordt aangewezen in de werkkostenregeling (WKR) of dat sprake is van te belasten loon.
In deze zaak was sprake van een werkgever die in 2006 haar pensioenstelsel wijzigde. Ten tijde van deze wijziging waren haar werknemers hiermee akkoord gegaan. Later bleek echter dat de werkgever een te rooskleurig beeld van het nieuwe pensioenstelsel had geschetst. Hadden de werknemers dit op voorhand geweten, dan hadden zij zeer waarschijnlijk niet ingestemd met de wijziging. Met de (oud-)werknemers is daarom een tegemoetkoming overeengekomen ter compensatie van de schade.
In beginsel vormen deze tegemoetkomingen belast loon bij de werknemers. De werkgever verzocht de Belastingdienst echter om goed te keuren dat zij de tegemoetkomingen als eindheffingsloon mocht aanwijzen en ten laste van de vrije ruimte in de WKR mocht brengen zodat de tegemoetkomingen belastingvrij konden worden verstrekt aan de werknemers. Voor zover de vrije ruimte wordt overschreden, is de werkgever 80% eindheffing verschuldigd. Voor de werknemers zou dit dan geen additionele heffing met zich mee brengen.
De Belastingdienst stemde echter niet in met het verzoek, omdat de bedragen dusdanig hoog opliepen dat het niet gebruikelijk was (aldus de Belastingdienst) om deze als eindheffingsloon aan te merken in de WKR (de zogeheten gebruikelijkheidstoets).
Om die reden wees de werkgever voor iedere werknemer slechts een zeer beperkt bedrag – dusdanig laag dat de Belastingdienst veronderstelt dat aan de gebruikelijkheidstoets is voldaan – aan als eindheffingsbestanddeel en werd het overige deel als loon betaald, waarop loonheffing werd ingehouden en afgedragen. Vervolgens startte de werkgever een juridische procedure over de vraag of dit overige deel toch aangewezen mocht worden als eindheffingsloon in de WKR.
In deze procedure besliste het Hof dat het aanwijzen als eindheffingsloon in de WKR niet meer mogelijk was, aangezien dit uiterlijk moet gebeuren op het moment van uitbetalen. Bij het doen van de uitbetaling was slechts een beperkt deel aangemerkt als eindheffingsbestanddeel. Voor het overige was dit niet het geval en bestond er dus geen mogelijkheid om dit met terugwerkende kracht alsnog te doen. Het Hof kwam daarom ook niet toe aan de vraag of het al dan niet gebruikelijk zou zijn om dergelijke tegemoetkomingen als eindheffingsloon in de WKR aan te merken.
Overweegt u om uw werknemers een onbelaste vergoeding of verstrekking te doen, en deze bedragen ten laste van de vrije ruimte van de WKR te brengen? Laat u dan van tevoren goed informeren en wijs de bedragen tijdig en correct aan als eindheffingsloon.
Heeft u naar aanleiding van dit nieuwsartikel vragen? Neemt u gerust contact met ons op via uw relatiebeheerder, per mail of telefonisch via 040 – 2 504 504.